Mijn grootouders hebben beiden de oorlog meegemaakt. Mijn grootvader was 17 jaar toen de Tweede Wereldoorlog begon en mijn grootmoeder was 11 jaar. Mijn grootvader is overleden toen ik 9 jaar was. Hij heeft tegen mij dus nooit veel over zijn leven tijdens de oorlog verteld. Wat we nu nog weten, is dat hij opgeëist werd door de Duitsers en in Duitsland moest gaan werken. Hij is in die periode ondergedoken en heeft zichzelf in leven gehouden door te stropen. Hij heeft een verschrikkelijke periode doorstaan en pas wanneer de oorlog op zijn einde liep, kon hij terugkeren. Zijn familieleden hebben lang niet geweten of hij nog in leven was. Eén van zijn broers is nooit naar huis teruggekeerd.
Met mijn grootmoeder heb ik, maar ook andere familieleden, al enkele keren een gesprek willen aangaan over haar ervaringen tijdens de oorlog. Mijn grootmoeder heeft tijdens die verschrikkelijke periode zo'n trauma's opgelopen dat ze er met niemand over wil praten. Het heeft een enorme impact gehad op haar jeugdige leven. Toen ze net 12 jaar was, is ze gewond geraakt door een schrapenel. Ze werd meteen naar het hospitaal vervoerd en heeft hier een lange tijd moeten verblijven. Als je haar nu ziet, 76 jaar later, zie je nog steeds de misvormingen in haar gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten